Ervaringsverhaal Hans
Hans – een man met Nederlandse achtergrond. Hij volgde NT1 lessen en is inmiddels taalambassadeur NT1.
Hans (63) is een vriendelijke, geduldige, rustige man. Dat was vroeger wel anders. Vooral als hij iets moest doen wat hij niet kon: snel iets lezen, een formulier invullen, of met de computer werken. Als het te moeilijk werd, zei hij ‘doei!’ en liep boos weg. Hij zei niet waarom. Soms nam hij zelfs gelijk ontslag. Hans zocht liever een nieuwe baan, dan dat hij om hulp vroeg. Hij regelde het zelf wel.
Steeds meer zweet
Heel lang lukte het Hans best goed om te werken zonder dat hij goed kon lezen en schrijven. Totdat er steeds meer digitaal moest. 'Toen kwam er steeds meer zweet', zoals hij zelf zegt. Vooral toen ook de Belastingdienst digitaal ging. Eerst dacht hij: ‘laat maar zitten’. Maar dat betekende minder geld. En meer stress. Want Hans moest steeds vaker om hulp vragen. Dat vond hij heel erg. Het was voor hem belangrijk om zelfstandig te blijven. Daarom vroeg hij toch om hulp. Hulp om te leren lezen en schrijven.
“Taalles maakte mij een leuker mens”
Regel het zelf
Hans is goed in anderen iets geven. Maar iets krijgen kan hij minder goed. Niemand hoeft iets voor hem te doen, hij regelt het liever zelf. Dat leerde hij al jong. Hij vertelt: “School was moeilijk. Dat was gewoon zo. Ik kom uit een groot gezin, je moest zelfstandig zijn. Eigenlijk wilde ik kok worden, maar daar moest je recepten voor lezen. Dus dat ging niet door. Ook lees ik heel traag en schrijf ik heel slordig, waardoor ik niks kon teruglezen. Ik kreeg geen extra hulp op school. Behalve van één leraar. Jongens die niet goed leerden, mochten op zijn erf werken. Daar ontdekte ik waar ik goed in ben, dat gaf mij wat vertrouwen. Wat mijn ogen zien, maken mijn handen. Ook kan ik goed afstanden inschatten. En ik ben niet bang om iets te vragen. Ik stapte gewoon bij een bedrijf naar binnen, om te vragen wat ik kon doen. Zo was ik al vroeg aan het werk.”
Gun het jezelf
Uiteindelijk gaf Hans zichzelf de kans om te leren lezen en schrijven. Maar pas toen het echt niet anders meer kon. Hij werkte lang als chauffeur: laden en lossen in het centrum van Amsterdam. Ook daar vroeg hij weinig hulp. Wel leerde hij om slim samen te werken. En hij deed veel in zijn eigen tijd: “Ik werkte eigenlijk meer dan 70 uur in de week. Na een dag rijden, maakte ik thuis mijn route voor de volgende dag. Ik zocht alles op in een atlas en leerde de route uit mijn hoofd. Het formulier met de rij- en rusttijden vulde ik ook ’s avonds in. Dan nam ik rustig de tijd. Ik had ook tijd. Dat veranderde toen de papieren verdwenen. Er kwam een boordcomputer in de vrachtwagen. En zelfs het bord met de stadsplattegrond ging weg. Alles ging digitaal. Ook de telefoon werd een computer. Ik kon daar moeilijk mee om gaan. Dat zagen ook mijn kinderen. Zij zeiden: ‘Hans, je doet jezelf tekort’. Toen bedacht ik me: leren lezen en schrijven moet je jezelf gunnen. Ik ben blij dat ik het lef heb gehad om weer naar school te gaan. Dat gun ik anderen ook.”
Minder stress
Leren lezen en schrijven heeft Hans veel gebracht. En ook zijn moestuin is er mooier door geworden: “Nu kan ik alles opzoeken. Ik weet wat ik moet doen om mijn prei beter te laten groeien en ik maak mijn eigen mest. Dat geeft mij veel plezier. Ik was altijd positief, maar ik ben nu meer ontspannen. Er is minder stress. Ik ben een leuker mens geworden.”
Ervaringsverhalen
Ook Mark, Essaadia, Oznur, Nurselin en Joumana delen hun ervaringsverhalen.